Toen Marnix me vroeg om verslag te doen van Speedfest en Persistence tour was ik razend enthousiast. Beide festivals zijn ondertussen uitgegroeid tot de grootste gebeurtenissen in hun genre en bovenal erg gezellig. Dit jaar zijn er, naast natuurlijk wat andere bands op de bill, enkele kleine aanpassingen zoals het balkom (of was dat er altijd al?) en de kluisjes ipv garderobe. Ook is het geluid ook dit jaar niet te redden, maar wie goed zoekt naar een plek niet te ver van het podium vandaan kan iedere band in prima kwaliteit horen.

Het weekend begint op de zaterdag begint om 13:00 al met de 101's die helaas gemist worden door algehele drukte en het feit dat er geopend moet worden met pils. Dan maar even kort buurten bij Cenobites op het Wrecker Stage. De band heeft niet zo lang geleden een plaat opgenomen op Rebellion Records en speelt mijns inziens veel te vroeg. Omdat we wat lamlendig lang bij de bierstand blijven staan moeten we het Australische Buggirl aan ons voorbij laten gaan, maar zijn we in ieder geval wel op tijd voor de V8 Wankers. Deze Duitsers hebben naast splits met Psychopunch, Boozed en Electric

 Eelshock ook een split met Peter Pan Speedrock en dus ook logisch dat ze een plekje op de bill hebben hier. Ook het dit jaar uitgekomen Foxtail Testimonial doet me niet zoveel en door hun optreden hier op Speedfest zal Nederland ook dit jaar niet voor de bijl gaan. Een ander bijkomend nadeel is dat ik hierdoor ook nog eens The Sore Losers moet missen. Ik ken deze Nederlandse band om de een of andere reden helemaal niet, maar ze hebben een split uit met The Supersuckers dus dan moet het wel goed zijn.

Wel op tijd ben ik om de satanische klanken van The Devils Blood te aanbidden. De dikke Black Sabbath-achtige rock met vrouw op zang komt in de galmbak in Eindhoven minder tot z'n recht, maar desondanks vind ik het wel erg gaaf. Het eerste echte hoogtepuntje van de dag.

Voor Batmobile os het Eindhovense publiek wel te porren. De grote roze ballonnen en psychobilly doen het dan ook prima en klinken dit keer beter dan datgene wat ik ze vorig jaar heb zien doen op Speedfest.

Doordat de line-up wat is gehusseld mis ik Rompeprop te faveure van Antiseen. Deze Boys From Brutalsville kunnen in mijn og

en niets verkeerds doen. Met een honkbalknuppel vol prikkeldraad raspt zanger Jeff Clayton langs zijn voorhoofd en doet deze Redneck versie van Hagrid uit Harry Potter stoer over dat hij uit het echte Zuiden komt. Er wordt voornamelijk geput uit het oeuvre van voor de eenentwintigste eeuw en er worden zelfs nog nummers gespeeld van Honour Among Thieves. Het was niet druk bij de drie-akkoorden Destructorock, maar een uitstekende toevoeging aan de bill niettemin!

Dan is het tijd voor de derde vreemde (metal) eend in de bijt op dit overwegend rock'n'roll festival: Municipal Waste. De feestband doet het goed en weet een aantal keren een flinke pit te creëren. Dit keer geen surfboards, of beer-bong, maar het publiek wordt bekogeld met broodjes uit de backstage. Hoeveel ik ook van deze thrashers hou heb ik het idee dat het steeds weer een beetje minder wordt na Waste 'Em All (waarvan de nummers opgedragen worden aan The Shining en Milkman). 

Terwijl ik wacht op Life of Agony, waarvan Keith Caputo naar verluid er van te voren weinig zin in had, sta ik .357 String Band te kijken op het kleine en uitermate gezellige Thrashers stage. De band, tegenwoordig zitten ze bij People Like You Records, doet z'n trucje prima, maar het klinkt toch allemaal opvallend veel hetzelfde. Dus lopen we via het ook in Nederland behoorlijk hippe Belgische antwoord op Peter Pan (Triggerfinger) naar Life of Agony. De band teert nog altijd lekker op River Runs Red, waarvan vrijwel alles wordt gespeeld. Nog even Weeds en dan afsluiten met Lost at 22. Hoewel ik het ze een keer of 5 heb zien doen kijk altijd met veel plezier naar dit jeugdsentiment. En blijkbaar velen met mij, want het was behoorlijk druk.

Niet minder druk is het bij Peter Pan Speedrock. De band kan in z'n thuishaven niets fout doen, maar de band maakt er geen gemakkelijk avondje van. Het gas wordt vol opengetrokken en ook Dikke Dennis is natuurlijk weer van de partij. Heel Nederland heeft deze band nu een keer of 10 gezien waarschijnlijk, maar toch blijft het iets speciaals.

De vermoeidheid en het bier begint zijn tol te eisen, maar er moet nog even volgehouden worden gezien The Exploited spelen. Onder leiding van Wattie Buchan weet de band altijd een gedegen set neer te zetten. Ik blijf wel hangen, maar had achteraf liever The Nomads gezien waar ik nog even langsloop als ik de trein probeer te halen. Hierdoor wordt trouwens ook AC/DC-clone Airbourne gemist.

ZONDAG – PERSISTENCE TOUR

Door wat uitslapen en dikke kater worden de eerste twee bands gemist ik de bands op Stage1 en Stage3 (die tegelijk spelen) en 

vallen we binnen bij All For Nothing. Dat deze Nederlandse band echt wat te zoeken heeft op een festival met de betere bands in de hardcore mag ondertussen wel duidelijk zijn. Het is nog een beetje vroeg op de zondag, maar de band wordt goed ontvangen en verdient wat mij betreft een hogere plek op de bill.

De eerste buitenlandse band die ik eens goed ga bezichtigen is Casey Jones. De SxE band wist me een paar jaar volledig te verrassen met het album The Messenger, maar kan door het vele geklets en wat technische problemen weinig goeds doen bij het Eindhovense publiek. Dat is j

ammer, want de band (een side-project van Evergreen Terrace trouwens) heeft echt wel wat te bieden.

Bridge Nine-band Cruel Hand is een van de leukere 'kleine' bands op de bill. De band promoot de nieuwe plaat en weet ook een klein deel van het publiek achter zich te krijgen. Net als Evergreen Terrance, die in 2009 ook al op de bill stonden. De vorig jaar uitstekende set wordt geprolongeerd en het publiek komt al wat losser. Toch vind ik het een soort van tekortkoming om twee jaar achter elkaar dezelfde bands te pluggen, maar als ze zo goed zijn als Evergreen Terrance heb ik nauwelijks te klagen.

Bij Unearth wordt er voor het eerst in grote getale de mosh neergelegd. De metalcore is dan ook retestrak en voor minder dan een waar slagveld klimt de band het podium niet op. De ideale brug tussen hardcore en metal wordt in Nederland vooral toegejuicht door hardcore kids, maar echte metalheads zullen dit beukfestijn toch ook wel mooi moeten vinden. In hun thuisland (de VS) gebeurt dat volgens mij wel veel meer.

Dat Blood for Blood ook zonder Rob Lind kan blijkt maar met de brulaap van Biohazard op zang. Zoals altijd is het een beetje sloppy, maar juist daardoor ook erg vermakelijk. Ik denk dat veel mensen voor deze band zijn gekomen en ik hoop dat er ook volgend jaar weer een echte publiekstrekker bij zit (naast de 'grote headliner') omdat anders de Persistence tour wel eens aan de Nederlandse neuzen voorbij kan gaan. Of overleeft deze tour ook prima met veel minder bezoekers dan Speedfest?

Sinds de toevoeging van Kris Deweerdt op zang heb ik The Setup niet live zien spelen. Dat zal ook deze avond niet gebeuren gezien ik toch liever DRI ga kijken. De set van DRI bestaat bijna in zijn geheel uit nummers van de eerste drie albums. En natuurlijk duren de pauzes wat langer en natuurlijk zijn ze oud geworden, maar razen kunnen ze nog wel. In maart 2011 komen ze weer deze kant op en ik raad alle thrashheads aan om te komen beuken, want van het naar schatting 2,000 man sterke publiek komt er maar een paar honderd deze gasten aanmoedigen en dat is natuurlijk veel te weinig voor zo'n kwaliteitsband.

Een stuk drukken dan bij DRI is het bij Sick of it All. Hoewel iedereen ouder dan 15 deze band ondertussen wel eens heeft gezien blijft het natuurlijk extreem goed. Zelfs op een slechte dag, met matig geluid weet deze band te overtuigen en daarom mogen zij al jaren aan de top van de hardcore meepraten. Al met al een geslaagd einde van twee zware dagen harde muziek. Nu een jaartje bijkomen tot de volgende editie!