The Apers zijn nog niet naar huis (nog lange niet, nog lange niet...) en dit keer brengt het tourverslag ons naar Italië. Stokbroden en kaas worden ingeruild voor pasta en pizza's, maar bier en punkrock zullen ze daar ook vast wel hebben. En anders komen The Apers dat wel even brengen! Eens kijken wat Kevin ons deze keer te melden heeft...


Donderdag 3 November
Flavio had een stuk of 6 wekkers gezet, om er zeker van te zijn dat iedereen wakker werk. Mikey en Ivo hadden de avond ervoor al gedoucht, dus alles verliep vlotjes. Koffie, koekjes, CD's van Flavio's oude punkbands, en toen was het tijd om Genua te verlaten. Zeker leuk om eens op vakantie te gaan, maar om te wonen, spelen of werken lijkt me echt sucky balls. Gelukkig was de show vanavond weer wat landelijker. Forli ligt een uurtje voor Rimini, en we waren er al een paar keer geweest, altijd leuke shows aldaar. Het bandje Teenage Bubblegums zouden ons hosten, maar eerst nog even zo'n TL verlicht Italiaans barretje opgezocht voor bier en kaarten. Na twee biertjes was het voor mij alweer klaar. Tevens was het duidelijk dat deze beginnende griep me op deze tour niet meer zou verlaten. Je moet rollen met de stompen toch? Bij een apotheek nog wat mysterieuze medicijnen opgepikt en toen naar het huis van de Teenage Bubblegums. Er stonden al vier bedden klaar, dus konden we onze koffers gelijk daar laten. Ook was er wifi, een douche, en de mama zou morgen de lunch verzorgen. Billy Bubblegum is een geheelonthouder, dus bood aan om onze bus te rijden. Perfetto! Nu kon iedereen lekker aan het bier en ik aan de ontelbare griepremmers. Na een korte soundcheck ben ik een uurtje gaan slapen in de backstage, om stem en lijf te sparen voor het concert. Teenage Bubblegums openden met hun Teen Idols / Huntingtons achtige poppunk en toen was het de beurt aan ons. De club Valverde was lekker vol, zeker voor een donderdag in de middle of asshole, en de show was super. Vando van de band Face Off speelde het laatste liedje mee op bas, en toen was het uit met de pret. Er waren veel bekende gezichten, en na de show speelden we tafelvoetbal en gingen te gek met de merchandise. Bus ingeladen, terug naar de Bubblegums mansion, in mijn slaapzak, lekker Facebooken.

Vrijdag 4 November
Vandaag had er niemand zijn wekker gezet. Daar zouden we later nog spijt van krijgen. Gelukkig kwam Billy Bubblegum tegen half 12 vragen of er iemand koffie met Bomboloni wilde, een soort van oliebol met pudding. Te gek, Billy! Een uur later zat een ieder gedoucht en wel aan de eettafel, het was namelijk lunch tijd. Ik heb alleen de lasagna die als voorgerecht kwam op, toen ben ik ff gaan slapen, maar de rest heeft nog een dik uur zitten eten. En toen was het tijd om te gaan, want we moesten naar Milaan. Seregno om precies te zijn, een suburb. Het weer was er niet beter op geworden, en ook mijn toestand was tamelijk verslechterd. Bij de ring van Milaan aangekomen, konden we aansluiten bij een file die dik anderhalf uur duurde. Mikey had op de Tom Tom gezien dat het nog maar 30 km was, en dacht dat ie het nog wel even op kon houden. Een uurtje later zat ie helemaal geel een beetje voor zich uit te staren. Pis stop in de regen, hoe toepasselijk. Om 6 uur stonden we voor de club, uiteraard weer als eerste. Afgelopen maart hadden we hier nog met The Priceduifkes gespeeld en toen was het erg gezellig. Dat werd het vanavond ook weer. Een drukke party in een grote club, met een appartement waar bands kunnen slapen. Goed geluid, Los Kamikazes die als eerste een Spaantalige (?) set speelden, gevolgd door The Bumpkins die duidelijk veel naar Screeching Weasel geluisterd hadden. Onze show was ook erg leuk, ik nam afscheid van Noord-Italie, Max en Mikey zongen liedjes van hun bands The Ratcliffs en The Bat Bites, en onze laatste twee songs 'Whatever It Takes' en 'Every Day Is A Rock N Roll Day' zetten de zaal in de hens. Vervolgens werd de merch stand haast overlopen, en dronk ik nog 6 liter water. Het feest ging door, maar ik ben op mijn bed gaan liggen, beetje voetbal gekeken op mijn laptop en geluisterd naar het feestgedruis beneden. Laatste show morgen, zou ik het dan toch halen?

Zaterdag 5 November
11 uur is vroeg als je om 5 uur ben gaan slapen. Maar het vliegtuig wacht niet, dus oprollen die slaapzakken. De eigenaar van de club was in zijn kantoortje blijven slapen, en voorzag ons van koffie en thee, terwijl wij in de stromende regen onze spullen in de bus smeten. Deze tour zouden ze er niet meer uitmoeten, want bij Alitalia mag je alleen handbagage gratis meenemen. Iedereen propte zijn rugzak vol met Apers shirts, stickers, LP's en CD's om zodoende toch nog wat merch te kunnen verkopen. Laatste show vanavond, helemaal in Catanzaro, zuid-italië, 1000 weg van Milaan. Vliegen dus. We reden naar Linate, één van de drie vliegvelden van Milaan, parkeerden de bus en checkten in. Nog even een Mc Donalds ontbijtje en het was tijd te gaan. De vlucht duurde 1.5 uur, en ondanks mijn verstopte oren, viel het erg mee. Om half 4 werden we begroet door Giovanni van Meat For Dogs, de band waar we vanavond mee zouden spelen. Ook bassist Rocco was van de partij, maar die sprak geen woord Engels. Gio wel, die is reisagent, dikke meevaller. Ze brachten ons naar de bed & breakfast om te douchen en een beetje te relaxen. Ik had zowaar een single room, dat zag er goed uit. Twee uur later waren onze gastheren weer terug, tijd voor de soundcheck. De club lag 10 minuten weg van onze slaapplaats, en de backline stond al helemaal klaar op het podium. Zo zou het vaker moeten zijn, nu weet ik hoe Anouk zich voelt. De soundcheck was echter niet makkelijk, want de apparatuur en met name het drumstel waren in tamelijk slechte conditie en de geluidsman had geen idee wat ie aan het doen was. We gebruikten ook de gitaren van Meat For Dogs en das ook altijd ff wennen. Maar we zijn punkrockers, geen muzikanten, dus niet zeiken. Om 8 uur was er eten, helaas weer pasta met mothaflippin tomaten saus. Gelukkig wel vergezeld van mozzarella en tomaat, en Mikey vond zowaar een paar stukjes spek in de pasta. Nu was vliegtuig, backline, ophalen en hotel allemaal super geregeld. Alleen was er geen backstage, dus moesten we nog enkele uren voor het podium uithangen. Meat For Dogs zou namelijk pas om half 1 beginnen, en wij daarna. Uiteindelijk werd het een zeer geslaagd feest, met zeker 250 dansende Italianen tijdens het Apers optreden. Na de show vierden we de tour, dronken Heineken longnecks en gin tonics, en moest ik een keer of 100 met de locals op de foto. Tegen half 5 brachten onze hosts ons naar de bed & breakfast. Om 8 uur zouden ze ons weer ophalen.

Zondag 6 November
En om 8 uur waren ze daar. Wij ook, niet in allerbeste toestand. Tourgriep, kater en 3 uur slaap, twee dagen niet gedoucht, een droge muil en honger. Plus nog 1000 km vliegen en 400 km autorijden voor de boeg. Giovanni en Rocco brachten ons naar het vliegveld. Bij de security moest Ivo zijn schroevendraaier inleveren. De vlucht verliep wederom soepel en om 12 uur s'middags stonden we bij onze bus op de parkeerplaats in Milaan. 400 km naar Innsbruck, waar Max en ik wonen. Dwars door de Brenner luisteren we Hazes, Distillers en Black Lips. Ik zat langer achter het stuur dan dat ik afgelopen nacht geslapen had. Bij mijn huis nam ik mijn koffer, basgitaar en zak met vuile was uit de bus, nam afscheid van Max, Ivo en Mikey en ging naar binnen. Mijn vriendin was er gelukkig, want ik had geen sleutel bij me. Douchen, eten, slapen. Ivo en Mikey hebben vannacht bij Max geslapen en rijden morgen terug naar Nederland. Het is een supertour geweest, 15 leuke, succesvolle shows, met toffe bands, aardige mensen, harde feesten en een goeie merch omzet. Doen we nog een keer. Iedereen bij punx.nl bedankt voor het plaatsen van mijn verslag, en natuurlijk iedereen bedankt voor het lezen en de comments. Punkrock! L8r, Kevin Aper